بالهایت را کجا جا گذاشتی ؟ یک غریب احساس با من و عرفان نظر اهاری

 پرنده بر  شانه های انسان نشست. انسان با تعجب رو به پرنده گفت :((اما من درخت نیستم تو نمی توانی روی شانه من اشیانه بسازی .))پرنده گفت:(( من فرق درخت ها و ادم ها را خوب می دانم اما گاهی پرنده ها و ادم ها را اشتباه می گیرم.))انسان خندید و به نظرش این خنده دار ترین اشتباه ممکن بود.                                                                                                                                                                                    پرنده گفت :((راستی, چرا پر زدن را کنار گذاشتی؟انسان منظور پرنده را نفهمید اما باز هم خندید.                                                                                                                                                                      پرنده گفت نمی دانی توی اسمان  چه قدر جای تو خالی ا ست . انسان دیگر نخندید انگار ته ته خاطراتش چیزی را به یاد اورد چیزی که نمی دانست چیست شاید یک ابی دور یک اوج دوست داشتنی                                                                                                                                                                                      پرنده گفت :((غیر از تو پرنده های را هم می شناختم که پر زدن از یادشان رفته است درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است اما اگر تمرین نکند فراموش می شود پرنده این را گفت و پر زد انسان رد پرنده را دنبال کردتا این که چشمش به یک ابی بزرگ افتاد و به یاد اورد روزی نام این ابی بزرگ بالای سر اسمان بودو چیزی شبیه دل تنگی توی دلش موج زد                                                                                                                                                                                        ان وقت خدا بر روی شانه های کوچک انسان دست گذاشت و گفت یادت  می اید که تو را با دوبال و دوتا پا افریده بودم؟ زمین و اسمان هر دو برای تو بود اما تو اسمان را ندیدی راستی عزیزم بالهایت را کجا جاگذاشتی؟                                                                                                                                                                                                                                                                                       انسان دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد ان وقت رو به خدا کرد و گریست .*عرفان نظر اهاری*                                                                                                                                                                                   اه دلم را تازه نکن پرنده ایی که فرق درخت و انسان را نمی دانی ای کاش بر روی شانه هایم اشیانه ای می ساختی ولی خب این بهانه ایی است از اسمان برایم خبر بیاوری من که بال ندارم خدا این را به تو نگفت به چه خاطراتی با رنگین کمان داشتم تنها رنگ سفیدی که اگر هفت رنگ بود خود زیباترین ممکن بود و بی ریا ,در روزگاران ما ان قدر دود به خورد ابی اسمان می دهند و ان قدر مدرنیته به کام ما که هر بالی را فرسوده می کند سرب باعث فراموشی ایست می دانستی نقاش هاب  بهتر از من اسمان را به یاد دارند چون سر به هوایند و یک پا در زندان و یک پا در چاله های پر نشده ی شهر دارند که این خود دردسر بزرگی ایست نگاه کردن به اسمان ما را از قافله ی سرعت بالا و کلاس بالا زمینی ها دور می کند امار نشان داده تو روز نامه ی ما را می خوانی یا فقط فکر می کنی روزنامه برای بادبادک بچه هاست چه شد که شانه هایم را با یک رفیق اشتباه گرفتی ما انسان ها دشمن پروازو ازادی هستیم طفلک بیچاره با خود نگفتی تو را شاید تحویل بازرگان   دهم تا از تو یک طوطی تمام عیار در اورد یا کباب بریان شاهانه شوی پرنده و اسمان در این جا در قابی حبس اند کسی شجاعت ازادی انها را ندا رد اسارت انها افتخاری ایست برای انجمن ابله شکارچیان شب .پرنده اواز بخوان از اسمان تصنیف بساز که از کودکی سرنگ را به زور در مخم هر روز عصر فرو می کردند که تو یک انسان زمینی هستی با مد با ماشین شاسی بلند با گوشی اپل با لبان انجلا جولی تو یک انسان خوب و نجیبی هستی که اسب ها هم به گرد نجابتت نمی رسند عزیز جان ,پرنده نقاش ها یادت است بدبختانه اسمان را می فروشند تا به زندان نروند و یک فقیر بی چیز نباشند پیش از این ها فکر می کردم زاهد خوبی هستند تا این که وقتی سبزی پشت لبم بر را دیدم و کم کم سبیل کلفت شدم   تصمیم گرفتم کافر باشم به هر چه اسمان واسمانی ایست به زمین و گرد نبودنش نمی توانستم کافر باشم چون افسرده می خواندنم بعد تیمارستان تختی برای من اماده می کرد پرنده گاهی دست به شانه ام می کشیدم بزرگی می گفت البته قبل از به دار اویختنش خدا به ما دو بال ذخیره داده و ان دستان که در این جای حرفش دارش زدند و هیچ وخت نفهمیدم دو دست چگونه می تواند مرا هوایی کند به شانه هایم نگاه کردم اصلا پرنده ای نبود و تمام این مدت گرم گفت و گو با خدا بودم ... *و من*