چشم های قد چاه من

گوشه ایی از قلبم را جا گذاشتم تو نباشی این قلب چرا بخواند زندگی ام را ,همان بهتر که خفه شود و مچاله شود در دستان بی رحمم یادت هست بی تو همه هیچند با تو همه کمی حساب می شوند عاشقانه ها را سوزانده بودم تو دلیل این عشق هایی  که دوباره از خاکستر باور می شوند هنرمند نیستم هنرمندانه هم نمی نویسم همه پسند هم نیست این میخ های الکترونیکی بر تن این صفحه ی مجازی تو انها را بخوان بی نشان و بی خبر چشم هایم را تو تر می کنی  چی صدایت بزنم بی نام من تا بمانی در این جاده های خلوتی که هر لحظه اش گورم را با چنگال های خودم می کنم   چاه هایی در چشم هایم دارم که وارون می شوند و همه ی دنیا را اب می برد نه دنیای دنیا طلب ها را دنیای خودم را