رمانی به نام منجی

شاید اگر از تو رمان عشقی بنویسند از بلند ی های باد گیر , غرور و تعصب,لیلی و مجنون و..  مشهور تر خواهد شد و در تاریخ ادبیات رمان تو پرفروش ترین رمان خواهد شد رمانی که بار ها خواهند خواند و بار ها چاپ خواهند کرد همه ی کتاب فروشی ها رمان تو را خواهند داشت رمانی به نام منجی

چشمانی محروم از عینک آفتابی

ای خورشید بدان که خورشید من   از تو درخشان تر و فروزان تر است  اگر در آسمان نگاه او خیره شوم ترسی از سوزش چشمانم ندارم  نگاهم را از او نمی چینم  چشمانم عینک آفتابی نخواهند پوشید دستانم سایه بان آن ها نخواهند شد من, همانند ماهی که با آب عکس انداخته است سعی خواهم کرد در آب چشمانم عکس او نمایان  باشد   مگر صدایی این آب را به تلاطم خواهم انداخت که آن صدا فقط صدای الله اکبر اوست بگذار صورتم برنزه شود که این مد جوان عاشق منتظر امروز ی ایست خورشید هرگز به تو خیره نمی  شوم چشمان من فقط خط تابش اورا می گیرد. تقدیم به جناب مهربانی ها مهدی ع

بنای قافیه ها

دعا کن که یک نویسنده عاشق نشود وگرنه تمام قافیه های شاعر عاشق از  سنگین وزنی این عشق از شعر فرار خواهند کرد و نویسنده از عشق تو مهدی جان بنای قافیه های شعر شاعر خواهد شد.

فانوس معجزه ی عشق را می داند

 فانوس ها را روشن کنید که اگر غریبه آشنا روزی از این شهر گذر کرد از روسیاهی شهر بر فرض محال چشم هایش خطای دید داشته باشد و شهر را رو سفید ببیند اگر فانوس ندارید از پیرزنی که کنار ریل قطار زندگی می کند قرض بگیرید درست است که یکی بیشتر نیست اما معجزه ی عشق را فراموش نکنید فانوس به عشق دیدن او تمام شهر را روشن خواهد کرد.

شاید این رهگذر تو باشی

صدای پای رهگذر قلبم را می لرزاند با این که می دانم غریبه است  او لحظه ای در این کوچه  گذر خواهد کرد اما نمی دانم چرا فکر می کنم که تو در این کوچه بی من قدم می زنی امروز و روز های پیشین هوا بارانی نبود خدایا شکر تو در زیر باران خیس نخواهی شد من تاب سرما خوردگی تو را ندارم من در این خانه زندانی ام وگرنه می توانستم با کوچک ترین صدایی دل به دریا بزنم و به بیرون بیایم که شاید تورا ببینم اما من زندانی ام خواب و خوراک  این زندانی در کنج این   درزخ  فراهم است اما این زندانی ملاقاتی ندارد پنجره را حصار کردند که اگر تو را دیدم خودم را از ان بالا به پایین نیندازم هوای بیرون دو جداره است صدای من در گوش های تو انعکاس نخواهد داشت چند توصیه برای تو دارم  هرگز در زمستان بی شال گردن  بیرون نرو  غروب را تماشا نکن که تو خود طلو عی با خودت در روز های بارانی چتر ببر که کسی در این جا اجازه نمی دهد تا زیر سایه چترش با او قدم بزنی این را درست نمی دانم اما ا ز یکی   هم اتاقی هایم که تازه آمده است شنیدم, گنجشگ ها را این قدر لوس نکن چرا همه گندم ها را به آن ها قرض می دهی  اگر چاق شوند نمی توانند نامه های مرا به تو برسانند جای کبوتر  خالی ایست ای کاش کوچ نمی کرد  چه پیغام رسان بی ادعایی  بود  سلام مرا به مترسک برسان و به او بگو مرسی که دل به کلاغ نمی بندد و به خوبی از مزرعه  مراقبت می کند گاهی دوستت ندارم  وقتی که می دانم   با دوست داشتن های الکی خود برای چشم هایت دردسر می شوم  دوستت دارم زیرا بی آن که تو از من بخواهی کفش های فاصله را جفت خواهم کرد روزی از تو  دور خواهم شد که بدانم ممکن است با چهره ی برافروخته و ابرو های گره خورده نوازش گر خوبی  برای این عواطف نباشم این کیبورد, پیانو  من برای نواختن احساساتم بود که نامش تداعی لالایی یک مادر , لبخند یک نوزاد , گریه ی دو رفیق بعد از پیدا  کردن هم بعد از سال ها و زنده شدن یک عزیز بعد از نفس های مصنوعی است و بلند این نام را با من زمزمه کن : مهدی صاحب همه ی زمان ها 

می شود به مجنون گفت مجنون نباش

آقا جان می شود به مجنون گفت مجنون نباش ,می شود به لیلی گفت لیلای مجنون نباش ,می شود به فرهاد گفت در عشق اسطوره ذو النون نباش, می شود به شیرین گفت با وجود فرهادکوه کن چشم انتظار به خسرو داغون نداشته نباش ,می شود نام عشق را از سرشت آن ها پاک و بسته کرد ,می شود خیال خام فرهاد را پخته کرد ,می شود دل از دشت لاله برید ,می شود آواز را بی ناله خواند ,می شود گونه های یتیم ما پر از سرخی سیلی باشد ,می شو د این دنیا بهر  بازی رنگ نیلی به صورت ما بپاشد                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      اقا جان نمی شود در این روزگار یوسف باشیم ,نمی شود  صبر ایوب را پس از طوفان صاحب باشیم ,نمی شود ما از فراق تو با لنز های رنگی    گریه  کنیم    ,نمی شود  مانند یعقوب از چشم های بینا و نازک نارنجی دل برید ,نمی شود شب یلدا از هندوانه و پرتقال و نارنگی دست برید ,نمی شود مانند حافظ از باد صبا خواست از  شهر ما بوی  کهنگی را ببرد ,نمی شود آهو در کمند تو باشیم ,نمی شود در این ره تو ضامن  نشوی ,نمی شود به دعوت ما  نه نگویی ,نمی شود تو در این ماه میهمان این ره باشی